Quiz

Gisteren dus meegedaan aan de Grote Cultuurquiz, samen met een paar toffe teamleden. En ja, we bengelden in de staartgroep van de 35 deelnemende teams, maar niet laatste of voorlaatste, ergens een paar plaatsen hoger, maar eerlijk gezegd heb ik daar geen problemen mee (en of je op zo een bende nu twaalfde eindigt of vijfentwintigste, voor wie maakt dat een verschil uit?). Het allerbelangrijkste was dat ik mij geamuseerd heb.

En voor de rest:

• Het was een quiz voor bollebozen: een aantal vragen waren zo verschrikkelijk ingewikkeld opgesteld, dat tegen dat je begreep wat ze nu precies wilden weten, ze al lang aan de volgende zaten. Daarnaast zat er behoorlijk wat tempo in de vragen, dus veel tijd om na te denken of te discussiëren (of wat te recupereren) zat er niet in
• Ik was content van mezelf met elk antwoord dat ik wist. Het waren er nu wel niet zo veel, maar toch. En ik weet dat ik voor de hedendaagse muziek moet passen maar over schilderkunst wist ik dan toch weer een en ander
• Er waren redelijk veel ah ja-vragen bij
• Medleys zijn een ramp: veel van die muziekjes herken ik wel, maar die titel! En het duurt altijd even tegen dat je doorhebt dat ze al het volgende liedje aan het spelen zijn. En als je er op basis van je antwoordblad van uitgaat dat je zes liedjes zal krijgen en ze spelen er meer, dan ben je even lichtjes in de war. Achteraf bleek dat gezegd zou zijn dat er wel degelijk twaalf nummers gezocht werden. Gelukkig hebben onze teamleden gewoon voort opgeschreven
• Op het gevaar af dat ik nu half Vlaanderen over mij heen krijg (bij manier van spreken natuurlijk, want mijn blog wordt nu ook niet door half Vlaanderen gelezen): ik was al niet echt een fan van Yasmine, en dat is er sinds gisteren niet op verbeterd. Er waren een aantal vragen bij die d.m.v. acts (bv. muzikaal of geacteerd) werden aangebracht, maar bij haar uitleg erover kletste ze er zodanig vanalles tussendoor, dat de helft van de uitleg in het gebabbel verloren ging. Zie ook hierboven.
• Het was zelfs zeer jammer dat we na de eerste tussenstand niet op de laatste plaats stonden: zo moesten we het gezelschap (en de hulp en bijstand) van de immer charmante Els Dottermans aan onze tafel ontberen. De andere vier laagst gequoteerde teams werden geassisteerd door Koen Crucke, Luc De Vos, Kristien Hemmerechts en Robbe De Hert
• En als kers op de taart: weer iets bijgeleerd, dus zeker een supergeslaagde avond. In de categorie waar of niet waar vertelden hierboven vermelde personen elk een verhaal. Eén ervan was gelogen. We waren het er al min of meer over eens dat het verhaal van Els Dottermans niet waar was, tot Robbe De Hert van wal stak. Hij vertelde ons, op zijn eigen sappigste manier in schoon Vlaams met duidelijk Antwerpse roots, een hele historie over ene Anton Van Casteren, de scenarist van Schipper naast Mathilde, die ook aan andere films meewerkte en dan over een Vlaamse actrice die meespeelde in een Oostenrijkse en in een Duitse film en niemand minder dan Terry Van Ginderen bleek te zijn en dan ben ik een heel stuk kwijt (ik bedoel eigenlijk dat ik niet goed meer kon volgen) en dan was er nog iets over een producer in geldnood die er niet beter op vond dan Terry te laten ontvoeren om losgeld te eisen, en dat het dan toch uitkwam en dat de man zelfmoord pleegde. Of zoiets. De hele zaal lag plat en de ongeloofwaardigheid droop eraf. Onze eigenste Tante Terry in films als Die Schwarze Kobra en Tim Frazer jagt den geheimnisvollen Mr. X en dan later nog ontvoerd ook. We hebben ons dus laten vangen: het verhaal was waar (zie ook hier) en we waren, zoals steeds, beter bij ons eerste gedacht gebleven. Maar we hebben er wel veel plezier aan beleefd. Aan de hele avond trouwens. Op die manier wil ik best nog eens meedoen.