Joepie weekend. Hoewel …

Er zijn weekends en er zijn weekends.
En nu is er zo’n weekend aangebroken. Waarom vindt iedereen het nodig om alles in krak hetzelfde weekend te plannen.

Soit. Vanavond de gewone vrijdagavondroutine: naar de Colruyt, boodschappen legen, koken en eten. Alleen had ik twee uurtjes langer dan gewoonlijk gewerkt om van alles en nog wat klaar te krijgen tegen morgen. Ondertussen is het tien uur en … moeten we nog de deur uit voor een verjaardagsfeestje. Zoals ik net zei op Facebook, als mensen 50 worden, beginnen ze weer feestjes/feesten te organiseren. Sommigen toch, want hier ten huize is er bij de jarige niet zoveel happigheid op grote feestelijkheden.
Morgenochtend is het dan werken geblazen, want er is op het werk een heel stuk bijgebouwd en dat wordt dit weekend officieel ingehuldigd, morgen met genodigden en prominenten en receptie en al, zondag met een opendeurdag.
Morgennamiddag zijn we dan uitgenodigd op een babyborrel, en deze week kwamen we tot de vaststelling dat het morgen opendeurdag is op de school waar onze jongste dochter volgend jaar naartoe wil. Dus toch best eens een kijkje gaan nemen. Gelukkig liggen school en babyborrel vlakbij elkaar. Morgenavond staat er gelukkig (nog) niets op het programma.
Zondag is het dan de opendeurdag, dus ook heel de dag werken. En zondagavond vertrekt onze jongste zoon een week naar Brussel op stage voor school. Dus moet hij toch wat propere kleren mee hebben, en die moeten nog gewassen worden. Ergens tussendoor.
Maar ik vermoed dat de enige activiteit zondagavond iets zal zijn met ploffen en een zetel.

Dat ware allemaal nog zo erg niet, indien ik niet honds- en hondsmoe was. Dagen(of misschien zelfs weken of maanden)lang slaaptekort wegens zelden voor 1 uur in mijn bed, het begint zo wat zijn tol te eisen. Vrijetijdsbesteding, het vraagt soms toch wat energie, maar dat hebben we er allemaal voor over.

En nu ga ik jullie laten, want als we niet eerst en vooral de deur uitgaan, geraak ik niet meer weg, vrees ik.