Vrienden van ons kochten geruime tijd geleden een huis in Ronse en zijn dat nog volledig aan het opknappen. Uiteraard waren we zeer nieuwsgierig naar de nieuwe aanwinst, maar door corona waren eerdere afspraken al enkele keren uitgesteld. Aangezien Ronse dichter bij Doornik ligt dan bij Gent, leek het ons nu toch een geschikt moment om onze nieuwsgierigheid te bevredigen, en dus trokken we vandaag richting Ronse. In de namiddag verkenden we – afwisselend onder een stralende zon en onder een paraplu – de stad en focusten op art-decowoningen (we hadden daartoe een art-decowandeling gedownload en geprint), we sloten de wandeling af op de Grote Markt met een biertje en een glas rosé in café De Harmonie (en bewonderden er het indrukwekkende – beschermde – interieur met tegeltableaus), om dan in de vooravond aan te bellen bij E. en S., waar we een rondleiding kregen in hun eigenste art-decowoning. We sloten de avond af in een restaurant in Maarkedal. Een dag met een sterretje, en het deed deugd om weer eens gewoon met vrienden te kunnen afspreken.
Voor onze picknick ’s middags zochten we een oude bekende op. Een exemplaar van Huiselijke Zorgen van Rik Wouters is ook terug te vinden in een parkje in Ronse (aan het Jean-Baptiste Mouroitplein).
Tegen de middag vertrokken we richting Enghien/Edingen voor een bezoek aan het kasteelpark, dat nu eigendom van de stad is. Ik had verwacht dat we daar redelijk snel door gingen zijn, maar het domein bleek veel groter. Gelukkig hadden we in een van de gebouwen bij de ingang (vergeefs op zoek naar een toilet) plannetjes van het park gevonden, zodat we toch een idee hadden van waar we waren en wat we al wel en nog niet gezien hadden.
Voor de geschiedenis en meer info over het domein, verwijs ik graag door naar deze link, en deze.
De sanitaire voorzieningen vonden we gelukkig in een café op het domein, zodat we ons bezoek maar startten met een terrasje. Het weer was zeer wisselvallig met wolken, af en toe wat gedruppel, soms ook zon, en uitgerekend op het moment dat we ons een stuk later geïnstalleerd hadden op een bankje om te picknicken, kregen we een fikse bui over ons. Het werd dan maar een picknick gezellig onder de paraplu.
Het kasteelpark heeft ons aangenaam verrast en loont de moeite voor een bezoek. Het is niet alleen uitgestrekt, maar ook gevarieerd: met grote en kleine waterpartijen, bloementuinen (zoals de recent gereconstrueerde 17de-eeuwse bloementuin, die toen onder meer model stond voor de tuinen van Versailles, en de dahliatuin (sinds 1900) ofte het ‘Europees Conservatorium van de Dahlia’s’, die helaas al grotendeels uitgebloeid waren), brede en smallere lanen, beelden, grasvelden, stukken bos, … Het kasteel zelf (van het begin van de 20ste eeuw) is niet te bezichtigen (tenzij er een activiteit doorgaat). Maar ook hier viel het ons op dat sommige gebouwtjes en vijvers, maar ook bv. de gereconstrueerde bloementuin een wat verwaarloosde indruk gaven.
Een restant van het middeleeuwse kasteel (met de kapel)
We sloten af met een glas rosé (voor mij) en een glas bier (voor wederhelft E.) op hetzelfde terras, en verbaasden ons over de lage prijzen in dat café (€ 2,5 voor een glas wijn bv.).
Ons aanvankelijk plan om ook Ath te bezoeken, lieten we varen (het liep inmiddels al tegen 19 u.) want we waren te moe, en we wilden ook liefst in Doornik zelf eten, dan konden we gewoon te voet terug naar het hotel.
We namen een andere weg naar de Grote Markt en kwamen dit overbekende meisje tegen (ik wist dus niet dat tekenaar Marcel Marlier in Doornik woonde en er ook gestorven is).
Vlak daarbij liepen we langs “Het Rode Fort” (blijkbaar zo genoemd omwille van de rode dakpannen), dat deel uitmaakte van de eerste stadsomwalling van Doornik. Het “fort” is gerestaureerd (al vinden we de gebruikte trapleuningen absoluut niet passen bij het historische gebouw) maar we konden het niet bezoeken. En het is ook niet duidelijk of het tegenwoordig een bestemming heeft, aangezien het helemaal leeg staat.
De volgende stopplaats op ons traject, was de imposante kathedraal, die gedeeltelijk in de steigers stond, zowel binnen als buiten.
Op onze planning stond ook het Museum van Schone Kunsten van Doornik. We hadden tickets gereserveerd om 13.30 u. en we verkenden de stad verder in de richting van het museum. Volgens ons plannetje moest dit gemakkelijk te vinden zijn, langs de ringweg. Alleen zagen we daar veel gras, veel verkeer, veel bomen, maar nergens een museum. Dan maar opnieuw een beroep gedaan op Google Maps, om vast te stellen dat we er straal voorbij gelopen waren, dwz, het museum ligt aan een smal straatje dat je bereikt via een poortachtige doorgang, en daar waren we voorbij gelopen. Vertrouw dus nooit volledig op die toeristische kaarten 🙂
Het museum is een prachtig, aangenaam gebouw, ontworpen door Victor Horta (als ik me niet vergis is dit zelfs het enige eigenlijke museum dat hij ontworpen heeft), en de collectie is grotendeels afkomstig van een legaat van Henri Van Cutsem aan Doornik in het begin van de twintigste eeuw. We zagen heel wat pareltjes van ons onbekende schilders, zoals Henri Fantin-Latour, Edouard Agneessens, Carl Gussow of Guillaume Seraphin Van Strydonck, waar we geboeid bleven naar kijken, maar evengoed van Henri De Braekeleer, Emile Claus en Vincent Van Gogh. En dan zwijg ik nog over Henri de Toulouse-Lautrec, Georges Seurat, Claude Monet en Edouard Manet. Deze laatste was een van de vele redenen waarom we dit museum bezochten. Een andere reden was de minitentoonstelling in de hal met (beeldhouw)werk van Rik Wouters, een van onze favoriete kunstenaars. En ook al hadden we die werken al gezien, het blijft een plezier om naar Het zotte geweld en Huiselijke zorgen te kijken. Het moet voor zijn favoriete model, zijn vrouw Nel, ook niet altijd evident geweest zijn: het huishouden draaiend houden en daarnaast poseren voor zijn schilderijen en beeldhouwwerken 🙂 .
Chez le Père Lathuile (Manet)
Argenteuil (Monet)
Huiselijke zorgen (l.) en Het zotte geweld (r.) (Rik Wouters)
(Rik Wouters)
Volledig verzadigd met een dosis cultuur, dwaalden we nog wat door de stad. De weergoden hadden blijkbaar een goede dag, want we kregen behoorlijk wat zon, Hét moment dus voor een terrasje, in de schaduw van de kathedraal.
Onze avondwandeling bracht ons nog naar de Pont des Trous (Gatenbrug), een versterkte waterbrug (gebouwd ca. 1300) over de Schelde, die in de middeleeuwen deel uitmaakte van de derde stadsomwalling. Helaas primeert de economie op historisch erfgoed, en werd in 2019 het middendeel van de brug afgebroken, om herbouwd te worden om bredere schepen door te laten. Ergens wel verstaanbaar als je die schepen ziet, maar visueel toch niet echt een verbetering.
Beklimmen is natuurlijk een groot woord voor deze getuigenheuvel van welgeteld 145 m. Ons idee was om beneden aan de heuvel ergens te parkeren en dan op ons gemak naar boven te stappen, maar aangezien we de situatie ter plaatse niet kenden (naïefgeweg dacht ik dat er beneden ergens een parkeerterrein of zo ging zijn), was de auto sneller boven dan we dachten. We hebben hem dan maar op de eerste de beste parkeerplaats achtergelaten en gingen te voet verder om dan bijna aan de top … een parkeerplaats te passeren. A parking place with a view, want vandaar had je een mooi uitzicht op de omgeving. Lang bleven we daar niet rondhangen, want we waren bijna boven, en dan konden we daar op ons gemak van het uitzicht genieten.
Beneden zie je Doornik liggen, met zicht op de kathedraal, maar met mijn telefoon was het niet mogelijk om een duidelijker beeld te krijgen.
Enfin, zo dachten we. Maar dat was een misrekening. Op de top vonden we de kerk met kerkhof, nog een parking, en een afgrijselijk lelijk hotel. We liepen op ons gemak rond het kerkhof (ik blijf dat wel een fascinerend beeld vinden, de kerk met daarrond het kerkhof, in het midden van de (dorps)gemeenschap, maar liefst los van het religieuze element) maar tot onze verbazing was er nergens een panoramisch zicht op de omgeving te vinden.
We ontdekten dat je daarvoor in het hotel moest zijn, daar hadden ze een panoramisch terras. Maar dat vertikten we, omdat we vinden dat dergelijke zaken niet gecommercialiseerd moeten worden.
Op het eerste gezicht viel daar boven niet veel te beleven. Gelukkig ontdekten we aanwijzingen voor wandelingen in de buurt, maar eerst een eenvoudige picknick op een bankje onder een boom in een schaarse streep zon, met zicht op de kerk. De wandeling voerde ons eerst door een stukje bos, later door het open landschap op asfaltwegen. Op een gegeven ogenblik vonden we evenwel geen aanduidingen meer: Google maps en het ‘blauwe bolletje’ to the rescue (ik had geen zin om op goed geluk een bepaalde richting in te slaan en al dan niet grote stukken omweg te moeten doen). We liepen door woonwijken en door landbouwgebied, we genoten hier ook van panoramische gezichten, we zagen (hyper)moderne architectuur en meer traditionele, we babbelden over van alles en nog wat, we liepen in de zon en onder de paraplu, en we eindigden de wandeling in het stukje bos waar we begonnen zijn.
We hadden nog zin in een drankje in de lokale horeca, maar – heel vreemd – alles bleek daar gesloten (behalve het hotel natuurlijk, maar daarin hadden we nog steeds geen zin). Dus reden we terug naar het hotel, en gingen we vroeg (Grieks) eten, incl. aperitief. Een heerlijke dag alweer.
Een van de te bezoeken sites op mijn verlanglijstje was het kasteel van Beloeil (wij hebben wel een zwak voor kastelen). Wederhelft E. had dit als kind al bezocht maar ik was er nog nooit geweest. Gelukkig vond hij het niet erg om dit nog eens te bezoeken. Volgens de website was het gelukkig niet nodig om een ticket te reserveren.
We picknickten in de auto op de parking van het kasteel, zijnde de koffiekoeken van het ontbijtbuffet van ’s ochtends (ja, inderdaad, de meeste ontbijtbuffetten in hotels bieden ook koffiekoeken (soms klein, soms groot) – doorgaans krijgen we die niet meer op, maar dan nemen we er elk één mee om in de loop van de dag op te eten), de rest van onze Libanese maaltijd van de avond ervoor die we meegekregen hebben, wat crackers en wat fruit.
Het kasteel was een stuk kleiner dan ik verwachtte (gebaseerd op foto’s die ik al gezien had) en kan een serieuze restauratieronde gebruiken, het was echt vergane glorie. En of het erfgoed in de meest ideale omstandigheden wordt bewaard, daarover heb ik ook mijn twijfels. Zo werden er verschillende kamers aangekleed met historische meubelen en tapijten, maar het formaat van die tapijten kwam niet altijd overeen met de beschikbare ruimte, en dus werden er gewoon maar enkele stroken naar onderen omgeplooid.
Desondanks loonde het zeer de moeite, en ik ben blij dat ik het gezien heb.
Toen we net wilden beginnen aan de wandeling in het kasteelpark, begon het licht te druppelen, maar uiteindelijk bleef het daarbij. Dat park is opgedeeld in verschillende compartimenten, afgescheiden door hoge heggen, met welluidende namen als “Het Rozenveld”, “De Laan van de Deken”, “De Liefdesbeek”, De Vier Grote Spiegels”, “De Zaal van de Grote Duivel”, “Het Klooster”, “De Vijver van de Dames”, … Daarnaast zijn er nog delen van het park die niet toegankelijk zijn voor het publiek, je kan er alleen aan de rand even naar kijken (en van genieten).
Een van de Grote Spiegels
Zicht op de achterzijde met Het Grote Bassin en de Groep van Neptunus
De (droge) Vijver van de Dames (met een bodem van baksteen)
Niet toegankelijk deel van het park
Niet toegankelijk deel van het park
Aangezien er betrekkelijk weinig volk was, konden we rustig in het park rondlopen. Hoewel, rustig, … Zo’n park vergt natuurlijk het nodige onderhoud en we werden dus geregeld verblijd met het lawaai van allerlei tuinmachines. Daarnaast vermoeden we dat er een of ander cultureel evenement gepland was, want er werden vrachtwagens met klank- en lichtmateriaal, stoelen, toiletten, … gelost, en doorheen het hele park waren mensen in de weer met een en ander op te stellen.
Niet de cabine van Dr. Who, ook geen telefooncel, maar een toilet
De Goudvissenvijver
Ondertussen was het dringend tijd voor een sanitaire stop en een versterking van de innerlijke mens, en hebben we onszelf getrakteerd. Tijdens onze wandeling merkten we dat het kasteeldomein ooit veel groter moest geweest zijn: we konden goed zien waar het park verder liep (ook heel duidelijk te zien op Google Maps), en we hadden de indruk dat dit nu gewoon openbaar domein was. We gingen nog even op verkenning, bevonden ons plots aan de andere kant van het kasteeldomein en maakten nog een heerlijke wandeling. Centraal op onderstaande foto, in het vluchtpunt van de bomenrijen, is vaag het kasteel te zien, en het wandelpad loopt er eigenlijk recht naartoe.
Aangezien corona nog steeds grotendeels ons leven bepaalt, en de berichtgeving over reizen naar het buitenland zeer verwarrend is en bovendien om de haverklap wijzigt (rode, oranje en groene zones, quarantaine, (verplichte) testen bij vertrek / terugkomst, coronapaspoorten om een land binnen te komen, om op restaurant te gaan, enz., enz., en wij geen zin hadden in al dat gedoe, besloten we om dit jaar een weekje naar het ‘binnenlandse buitenland’ te gaan en boekten een hotel in Tournai om van daaruit Hainaut wat te verkennen. Tournai stond trouwens al een hele tijd op ons lijstje van nog te bezoeken steden.
Vandaag was een dag van de laatste huishoudelijke klussen (kattenbakken, planten water geven, e.d.), instructies geven aan dochter E. die het thuisfront bewaakt en voor de katten zal zorgen, en inpakken.
Na het middageten (het leek ons het handigst om gewoon nog thuis te eten) vatten we de verre reis aan, om ruim een uur later (na wat gesukkel met de (oudere, niet-geüpdatete) gps omdat die de nieuwe verkeerssituatie en rijrichtingen ter plaatse niet herkende) in te checken in “chambre Paul Gauguin” in Hotel d’Alcantara. Het hotel blijkt trouwens vlak bij de Grote Markt te liggen, handig dus.
Na ons geïnstalleerd te hebben, was het tijd voor een eerste stadsverkenning.
Een kalme, luie zondag vandaag, met tussendoor toch wat huishoudelijke taken want morgen trekken we er een weekje tussenuit.
Echt zomers weer is het niet, maar de temperatuur is toch goed genoeg om wat te lezen op het terras.
Vanavond waren we afgesproken met onze vrienden S. en H., A. en L., en N. en J. om samen te eten in het Augustijnenklooster, de uitvalsbasis van het mini-puppetbuskersfestival. Dat werd dit jaar op het laatste moment toch georganiseerd, ook al waren de Gentse Feesten voor het tweede jaar op rij afgelast, op een aantal kleinschalige initiatieven na. Het werd alweer een supergezellige avond. Dat belooft voor begin september, als we er weer een weekend samen op uit trekken (heel hard duimen dat de coronacijfers zich koest houden).
Wederhelft E. wilde de dag nog afsluiten met het lezen van de krant, maar dat was buiten Ramses en Ludwig gerekend, de sloebers 🙂
Een deel van de dag was gewijd aan enkele huishoudelijke klussen, en dan ook maar begonnen aan de jaarlijkse wasbeurt van de zetelovertrekken. Dit is altijd een hele, over meerdere dagen verspreide klus, aangezien er maar een paar hoezen tegelijk in de wasmachine en droogkast kunnen.
Dochter M. fungeert sinds vorig jaar als kattenopvang bij Kat zoekt Thuis, en heeft momenteel vier (zwerf)kittens onder haar hoede, om ze voor te bereiden voor adoptie, onder meer door ze te socialiseren en gewoon te maken aan menselijke aanwezigheid en aanrakingen. Dochter E., eveneens dol op katten (de hele familie trouwens), ging er vanmiddag op bezoek om daarbij te helpen en te genieten van vier schattige deugnietjes, die uiteraard ook gefotografeerd moesten worden.
Vanavond werden ook wij daar verwacht om te blijven eten (en dochter E. op te halen) en genoten er van alweer een supergezellige avond.
Vrijdag 2 juli wordt er aangebeld. We krijgen de mededeling dat we op maandag een tijd zonder gas zullen zitten, aangezien ze bij ons en bij de directe buren een nieuwe gasaansluiting moeten plaatsen. Zo gezegd, zo gedaan: voetpad deels opengebroken, fietspad deels opengebroken, en de noodzakelijke werken uitgevoerd. Toen ik ’s avonds thuiskwam, waren ze nog bezig bij de buren (bij ons was de gastoevoer inmiddels weer in orde), en lag er een berg puin en asfalt pal voor de oprit, die dus niet bruikbaar was. Gezien het uur, vermoedden we dat ze dit op dinsdag wel in orde gingen brengen.
Niet dus. De putten in het voetpad werden wel gedicht (onder andere op mijn thuiswerkddag, met de nodige lawaaihinder), maar er bleef nog een put in het fietspad, alsook de berg afval. Daarvoor was het wachten tot donderdag. De oprit was pas weer beschikbaar op vrijdag (9 juli) vermits alle signalisatie was blijven staan.
Het voorgaande klinkt inderdaad helemaal niet erg, ware het niet dat ze het de voorbije jaren noodzakelijk vonden om in de straat minstens om de twee, drie maanden een en ander open te gooien, al dan niet voor eigen deur. Dan was het Fluvius, dan was het Farys, dan was het Proximus, of nog een andere dienst, en dan zwijg ik nog over de (lawaai)hinder van de werken voor de fietsonderdoorgang, ruim 100 m verder.
Alle hinder was nu dus voorbij? Nope. We hadden twee, drie weken geleden al een bericht in de bus gekregen dat Fluvius aan de elektriciteit ging werken en dat we op woensdag 14 juli enkele uren geen stroom gingen hebben. Op maandag reeds werd in de buurt het voetpad hier en daar opengegooid (weliswaar op andere plaatsen dan de week ervoor), ditmaal op de grens met de buren. De oprit bleef, met vakkundig gemanoeuvreer en een galante chauffeur (jawel, die zijn er ook), gelukkig wel bruikbaar.
Met het stukje nieuw asfalt in het fietspad
De dag erop gebeurde er niets, op woensdag (de 14de dus) bleef het ook zeer rustig – ik zag alleen gedurende korte tijd enkele werkmannen bezig in de put voor de deur – en is de stroom op geen enkel moment afgeschakeld. Voor de rest bleef alles liggen zoals het lag. Pas op dinsdag 20 juli werden enkele putten gedicht, waaronder deze voor de deur, maar nog niet allemaal. Blijkbaar was vandaag, op zaterdagochtend (24 juli) een geschikter moment om de laatste te dichten. Helaas lukt het ook niet om alle stenen die ze losgemaakt hebben, opnieuw te gebruiken en moet er steeds een slijpschijf aan te pas komen om nieuwe stenen op het juiste formaat te zagen 😦
We zijn nu weer zeer benieuwd wanneer we de volgende putjes mogen verwachten.
Update (3 augustus): pas vandaag zijn ze het laatste puin dat nog achter de hoek lag, uiteraard met het bijhorende lawaai, komen opruimen.
In de loop van de namiddag trokken we de stad in voor een (half) rondje toerist in eigen stad. Sinds vorig jaar al lag een wandelgids met betrekking tot het Gent ten tijde van Van Eyck op mijn bureau, maar we hadden er geen zin in zolang we overal een mondmasker moesten dragen.
Vandaag was wel een uitgelezen dag, met mooi weer (en niet te warm), we hadden tijd en in de meeste straten is er geen mondmaskerplicht meer. Het was bovendien boeiend om de stad te bekijken door de ogen van het verleden, hoewel je soms heel veel verbeeldingskracht nodig hebt om te proberen je voor te stellen hoe de situatie honderden jaren geleden was. Ik had het wel deels verkeerd voor toen ik dacht dat de wandeling ons ook langs plekken ging brengen waar Van Eyck (vermoedelijk) geweest is, en waar bv. de families Vijdt en Borluut (opdrachtgevers van het Lam Gods) precies woonden, maar dit kon de pret niet drukken.
Ketelvest (links en midden) en Leie aan het Koophandelsplein (rechts)
Het werd een wandeling op onze eigen, vertrouwde manier: op het gemak, de tijd nemen om de dingen in ons op te nemen – al dan niet ergens op een bankje – en ondertussen keuvelen over van alles en nog wat, met als resultaat dat we ergens deze vakantie nog de tweede helft tegoed hebben 🙂
De avond sloten we af in een Indisch restaurant (Donkersteeg), samen met dochter E., iets waar ze al lang zin in had.
Casa Murphy 
Recente reacties