The night before …

Vrijdagavond. Dat geeft altijd een speciaal gevoel: het hele weekend ligt nog beloftevol voor je. Vandaag gaf het een extra speciaal gevoel: begin van de vakantie. De laatste werkdagen verliepen al kalm, met vooral aandacht voor het opruimen van mijn bureau (en ik merkte dat andere collega’s hetzelfde deden). In de loop der maanden krijg je meestal verschillende opdrachten, die soms door elkaar lopen, en in tijdsduur kunnen uiteenlopen, waardoor zich verschillende stapels papieren op je bureau ontwikkelen. Die stapels wegwerken kreeg de voorbije dagen dus prioriteit.
Vandaag was het helemaal leuk: na een gewone werkvoormiddag werden we ’s middags getrakteerd op champagne en een koud buffet om het jaar af te sluiten met een babbel met de collega’s. Leuk en gezellig (en als bonus mochten we wat vroeger doorgaan).

Thuisgekomen was het vrijdagavondgevoel zeer versterkt aanwezig: een hele vakantie van ruim drie weken ligt in het verschiet. Het werd zelfs een heel speciale avond aangezien de mannen zich allemaal elders bevonden (wederhelft E. is naar een vrijgezellendinges (jawel, op onze leeftijd nog), zoon J. moest werken, en zoon S.W. is sinds zondag van Big in Japan gaan doen, en dat land gaan verkennen). Dus werd het een girl’s night, samen met dochter E. Aangezien dat vakantiegevoel alleen maar de ledigheid aanwakkert, kan je je voorstellen dat koken geen optie was, zeker niet alleen maar voor ons tweetjes. Dr. Oetker for the rescue dus. En om het plaatje compleet te maken, werd de pizza uiteraard niet aan tafel verorberd, maar in de zetel, bij een wijvenfilm (27 dresses). Meer moest dat niet zijn.

Veel concrete vakantieplannen zijn er niet, behalve de Gentse Feesten vanzelfsprekend, maar ik hoop toch wel op enkele uitstappen, zoals Planckendael, en een dagje Antwerpen (met een bezoekje aan het Rubenshuis). En lezen, want die stapel te lezen boeken blijft ook maar groeien. Indien dat gezellig buiten op het terras zou kunnen, zou dat fantastisch zijn. In de file staan richting kust, daar heb ik geen behoefte aan.

Laat die vakantie dus maar komen (ook al zou ik nu wel graag de tijd tegenhouden, of op z’n minst enkele versnellingen lager zetten).