Weekje Finland (2)

Impressies uit Helsinki

De Luotsikatu (even ter info: katu betekent straat) op het schiereiland Katajanokka, een straat met veel gebouwen van rond het begin van de twintigste eeuw, en waar de jugendstil overheerst

Merk ook de vele, doorgaans plompe, regenpijpen op, die de contouren van de gebouwen volgen. Opmerkelijk: die regenpijpen zijn niet, zoals bij ons, verbonden met het rioleringsnet, maar komen gewoon uit op het voetpad, langswaar het (dooi)water verder afgevoerd wordt (hier is dat verboden). Soms is het zelfs schrikken van een hoop lawaai in die regenpijp: als een brok ijs loskomt en naar beneden dendert. Nog iets wat ginds courant is en bij ons verboden: alle deuren draaien naar buiten open. Tegen dat ik dat eindelijk gewoon was, keerden we weer naar huis en stond ik aan deuren te trekken.

Nog jugendstil. In het café Jugend, aan het Esplanade Park, waar we de eerste middag iets gingen eten. Het interieur was meer dan verrassend.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wandeling door de straten van het oude stadscentrum.

Zoon S.W. merkte op dat Helsinki een stad was met heel verschillende gezichten: in de ene straat krijg je het gevoel dat je ergens in Oost-Europa rondloopt, met sombere woonblokken (daarvan hebben we blijkbaar ook geen foto’s genomen), en dan draai je de hoek om, en waan je je in Parijs, met grote, statige en mooi versierde gebouwen.

De Finlandia Hall en de weg ernaartoe.

Daar wilden we naartoe, op onze tweede volledige dag in Helsinki. De Finlandia Hall, zijnde de concertzaal in Helsinki, ontworpen door Alvar Aalto, daterend van de jaren 1970. Maar om daar te geraken moesten we nog enkele kilometers wandelen. Want alle spoorwegen lagen ertussen. En we moesten langs heel wat (bevroren) water. Een mooie wandeling, dat wel – met mooie, romantische huizen in Scandinavische stijl (al was er eentje bij dat er redelijk vervallen en dus creepy uitzag) -, die we een beetje ingekort hebben door gewoon op de baai te lopen in plaats van er rond. Maar daarover later meer.

Ondertussen was het al ruim na de middag en hadden we behoorlijk honger gekregen. Toen bleken we in een stadsdeel te zitten met heel weinig eetgelegenheden (sowieso was het in Finland niet evident om ’s middags ergens een broodje of zo te gaan eten). Aangezien we ook nog naar het Sibeliusmonument wilden (niet zo ver daarvandaan), was terugkeren naar het centrum niet echt een optie. Toen viel ons oog op een piepkleine zaak, waar we toch iets konden eten. Bleek het een heel trendy en hip etablissement(je) te zijn. Brunchen konden we niet meer (het was inmiddels al tegen drie uur) dus bestelden we elk een smørebrød, hetzij met appel en brie, hetzij met tomaat en mozzarella, en betaalden we € 4,5 per stuk voor enkele vierkante centimeters brood. Maar soit, we hadden toch iets binnen. Op naar Sibelius.

Sibeliusmonumentti