Dat van die ezel

De voorbije dagen waren gelijk een beetje druk. Naast de gewone bezigheden zoals uit werken gaan, gezin, huishouden en bij (redelijk wat) tijden Gentblogt, waren we donderdagavond de hort op voor de opening van de prachtige tentoonstelling over de Gentse 19de-eeuwse fotograaf Edmond Sacré, in het STAM (mooie tentoonstelling, veel mensen gezien, veel gebabbeld, ietsiepietsie te veel cava (of andere bubbels, weet het eigenlijk niet zo goed) gedronken, en vooral een confrater van wederhelft E. teruggezien, met wie we 23-24 jaar geleden redelijk wat contact hadden, maar nadien elkaar uit het oog hebben verloren, that’s life). Vrijdagavond was er dan de verjaardag van dochter M., vlogen we het huis uit en hadden met mijn ouders een gezellige avond in een Indisch/Nepalees restaurant. Zaterdag ging ik dan voor het werk naar een studienamiddag in Antwerpen – een mens denkt dan “goh ja, het is maar een namiddag, dat moet wel lukken”, maar denkt eigenlijk niet aan hoeveel tijd je ook aan vervoer kwijt bent. Zo was ik de deur uit van half twaalf tot zeven, wat wil zeggen dat er – mits toch een beetje broodnodig uitslapen – niet veel zaterdag restte. Vanochtend was ik dan weer present op het werk om mee te helpen bij de opening van een tentoonstelling rond porseleinkaarten.

Deze namiddag was ik dan wel thuis, maar lagen toch enkele dringende huishoudelijke klussen te wachten. Zo lagen er nog enkele bruin geworden bananen in de koelkast, te wachten op een dringende verwerking tot milkshake (het volgend stadium is de composthoop, maar we gooien niet graag eten weg, echt niet, en milkshake is ook gewoon lekker). Zo gezegd, zo gedaan, nog goed nagekeken dat het mes van de blender onderaan goed vast zat (dat moet erop gedraaid worden), want ik wilde dat echt niet meer meemaken, maar de goden hadden andere plannen vandaag. Ik heb geen flauw idee wat er precies is misgegaan, maar onderaan zag ik het resultaat van mijn werk heel langzaam naar buiten sijpelen. In mijn eigen overmoed (ik was blijkbaar te moe om heel accuraat te denken en te handelen), dacht ik dat als ik de blenderkan snel van zijn onderstel losdraaide en overhevelde naar een ander recipiënt, de schade beperkt zou blijven. Waar waren mijn gedachten! Want zo rap of tel, vloeide die hele massa over de keukenkast. Grrr. Gelukkig had ik dus wel die andere kom klaar, en kon ik nog een deel van het goedje daarin scheppen (en dus drie glazen milkshake recupereren). De andere helft was onherroepelijk verloren, wat toch wel een onverwacht halfuurtje kuiswerk opleverde. Grrrr.