Van bruggen en metaal en andere dingen

Vanmiddag hadden we een afspraak in Bornem, bij een zaak van shutters (raam bestaande uit horizontale, kantelbare houten latten of glazen strips in een gezamenlijke omlijsting, volgens Van Dale) om een oplossing te zoeken om de ramen op de jongenskamers te verduisteren. Mijnheer de architect heeft dan wel prachtige ramen en dakkapellen ontworpen, je kan er helaas geen kant mee uit om er gordijnen of zo te hangen. Vorig jaar dachten we dat we iets gevonden hadden, maar dat was een complete slag in het water die ons veel tijd gekost heeft. Over dat feuilleton moet ik hier eigenlijk nog een en ander vertellen, maar dat zal voor een ander keertje zijn.

Enfin, om in Bornem te geraken, moet je blijkbaar door Temse, en dus ook over de brug van Temse over de Schelde. En dat bracht me ineens weer terug naar mijn kinderjaren, toen we in het derde leerjaar op schooluitstap de brug van Temse bezochten. Dat moet toen een curiosum geweest zijn. Wellicht stonden die dag ook nog andere dingen op het programma, maar die herinner ik mij niet meer. Die brug wel, want ik had als kind een – bijna – panische angst voor bruggen, en die van Temse, die was in mijn (kinder)ogen gigantisch. En we moesten daar dus te voet over. Ik moet een paar jaar daarvoor het nieuws opgevangen hebben over de instorting van een nieuwe brug over de Boudewijnsnelweg (in 1966 was dat blijkbaar, ik was toen dus 5), en dat moet zich in mijn hoofd genesteld hebben. Sindsdien ben ik nooit fan van bruggen en viaducten en waterkanten geweest, want ergens heb ik nog steeds schrik om naar beneden te donderen/in het water te vallen (of iets dat ik bij me heb te laten vallen).
Het panische is inmiddels al lang en breed verdwenen (gelukkig maar, want je moet je in Gent eens proberen te verplaatsen als je niet over een brug durft), al denk ik dat het mijn ouders bloed, zweet en tranen gekost heeft om mij zover te krijgen. Maar het houdt mij nog steeds bezig en telkens gaan mijn gedachten die richting uit. Bruggen zijn iets minder een probleem geworden, tenzij het hele lange zijn, of als ik te voet ben, maar langs het water rijden bezorgt mij nog steeds de kriebels, en ik ben altijd blij als we een andere richting inslaan.
Voilà, dat weten jullie dus ook weer.

Voor de rest was deze dag goed gevuld. Vanochtend hadden we om 9.30 u. een afspraak bij de orthodontist voor dochter E., bij wie meer dan een week geleden een blokje losgekomen was. Na nog geen week. Op een zaterdagochtend. Tijdens de Gentse Feesten. Er was gezegd dat als een blokje loskwam, dat zo snel mogelijk hersteld moest worden, en dochter E. had er ook last van, het schuurde tegen haar wang.
De maandag nadien heb ik de orthodontist geraadpleegd, die was in verlof die week (uiteraard), het wachtnummer dat op het antwoordapparaat stond geprobeerd, dat was alleen voor tijdens het weekend, uiteindelijk onze gewone tandarts gebeld om het adres van een andere orthodontist te bekomen (en hopen dat zij niet in verlof was), en gelukkig kon ze dat zelf fiksen. Zei ze aan de telefoon, want ’s anderendaags bleek het toch niet zo simpel te zijn. Gelukkig kon ze de overlast voor de dochter beperken, en was het nog eventjes afwachten tot deze week. Vanochtend konden we dan nog een afspraak krijgen (ik was blij dat dit nog kon geregeld worden voor we naar Frankrijk vertrekken), en inmiddels is het probleem opgelost. Oef.

Na het Gentse Feestengeweld was ik vandaag weer van planningsdienst voor Gentblogt, waaraan de rest van de voormiddag besteed werd, en toen we deze namiddag dan terugkwamen van Bornem, was het weer zowaar eventjes van dien aard dat we eventjes in de zon op het terras konden zitten om wat te lezen. Was dat even zalig zeg. Waarna ik toch nog de moed bijeenraapte om nog twee boorden van de keukenkast uit te kuisen (gisteren ook al twee gedaan), en morgen dan nog enkele. Zo geraken we er ook natuurlijk.

Maar nu is het alweer hoogdringend bedtijd want morgenochtend is het weer vroeg opstaan, voor ‘me-time’ zelfs, maar van het minder leuke soort. Om 9 u. een afspraak bij de huisarts voor wat jaarlijkse onderzoeken (enfin, in theorie toch jaarlijks, in de praktijk zit daar doorgaans meer tijd tussen), en dan om 10.30 u. een afspraak bij de tandarts omdat ik bovenaan ergens een gat ontdekte. Gelukkig (of net niet) is het een ontzenuwde tand, en heb ik er geen pijn in, maar ik had het toch ook graag in orde voor we op reis gaan. Tandproblemen en vakantie, lijkt me niet zo’n leuke combinatie.