Over een haardroger en vlekken en …

Een en ander over de hele kleine dingen des levens.

Ik gebruik al jaren voor mijn haar enkele specifieke producten van Elsève (van l’Oréal). Het is allemaal weinig spectaculair (met mijn flutjeshaar verwacht ik ook niet veel) maar ik ben er content van en heb geen zin iets anders te gebruiken. Het is natuurlijk zo dat uiteraard vanzelfsprekend uitgerekend die soorten op een bepaald ogenblik uit het assortiment van de Colruyt verdwenen zijn. Zo gaat dat in het leven, de dingen waarvan je content ben, die verdwijnen – ofwel bij de fabrikant, ofwel bij de winkel. Dus koop ik die dingen nu in het Kruidvat. Als ik daar eens passeer. En dan koop ik natuurlijk een aantal pullekes tegelijk.
Zoals deze week, na het werk. Er stond een lange rij aan de kassa en de verkoopster keek almaar stiekem naar die rij, telkenmale zuchtend. Het leven kan hard zijn, mevrouw. Toen ik aan de beurt was, moest ik zelfs zelf de spullen in het zakje steken, want ja, ze moest zich reppen want die rij was zo lang, en ja, of ik het mandje ook zelf wou terugplaatsen, want er was zo veel volk, enz. enz. Bon, ik had niet veel zin in gedoe en deed braaf wat van me gevraard werd. Na de betaling stak ze wel plots nog een doos in het zakje. Het bleek een ‘professionele’ haardroger te zijn, van l’Oréal, want ik had toch veel producten gekocht. Ik zal wel een grote uitzondering zijn, maar normaal gezien heb ik een hekel aan dergelijke cadeautjes, want meestal trekken die toch op niet veel, of kan je er gewoon niets mee aanvangen. Maar met 2 dochters in huis komt zo’n haardroger wel nog van pas. Dacht ik.
’s Anderendaags ochtend kreeg ik, nog niet goed wakker zijnde, in de badkamer het gezelschap van dochter M. die al fris gedoucht was. Ze had de haardroger gebruikt en er was iets vreemds mee aan de hand. De kant waar normaal gezien de warme lucht uitkomt, waar ook een speciaal mondstuk zat, bleef koud en de warme lucht blies eruit aan de achterzijde! Er beneden op het gemak nog eens naar gekeken, er echtgenoot E. bij gehaald, maar we kwamen allen tot dezelfde conclusie: het ding zat verkeerd in elkaar. En neen, hem omgekeerd gebruiken was geen optie. Als dat de manier is waarop ze hun producten met fabricagefouten wegwerken, awel ’t is proper. En ik weet, eigenlijk zou ik terug moeten naar het desbetreffende Kruitvat om hem in te ruilen, zodat ze weten wat ze aan de klanten meegeven, maar ik had de courage niet. Echtgenoot E. moest naar het containerpark en de haardroger ligt daar nu te zieltogen. ’t Zag er bovendien toch niet echt een goeie uit.

Iets anders. Zoon J. was met de fiets al vloekend thuisgekomen. Een of andere automobilist had zijn ruitensproeiers gebruikt, en zoals dat al eens gebeurt, die vloeistof spreidt zo breed, zodat ook hij ervan kon ‘meegenieten’. Ik vraag me alleen af wat voor goedje in dat sproeiend mengsel zat, want helaas, driewerf helaas, was dat product ook op zijn trui terechtgekomen, en dat heeft dus blijvende vlekken veroorzaakt. Ik vermoed dat er iets bleekwaterachtigs inzat, want de kleur is gewoon weggevreten. Proper is dat. De automobilist maakt zijn ruiten schoon (flink zo) maar de fietser (of ook voetganger) kan zich nieuwe kleren gaan aanschaffen.

En nog rare dingen. Ik was bh’s in de wasmachine op een speciaal programma ‘fijne was’, zonder te laten centrifugeren (want met de hand wassen, dat vind ik zo’n gedoe). Zo ook dit weekend. Ik was de bh’s zoals altijd, ik haal ze uit de wasmachine, dep het meeste water eruit in een handdoek en hang ze te drogen. ’s Anderendaags haal ik ze van de draad en ze voelen helemaal kleverig aan, alsof er nog te veel zeep in zit. Ok dus, opnieuw de machine in, zonder zeep ditmaal, en laten spoelen. Na deze behandeling blijft dat kleverig gevoel. Ik ze dus royaal onder de kraan gehouden en gespoeld en gespoeld en gespoeld. Het is nog niet volledig weg, maar toch al draagbaar. Ben wel benieuwd naar de volgende wasbeurt. Ik kan vooral geen verklaring vinden voor het fenomeen. Toch wel bizar.